(Door Johan Pameijer)

Lang geleden antwoordde een klein jongetje op de vraag wat hij later wilde worden zonder omwegen: priester. En hij gaf zijn opvallende keuze de volgende onvergetelijke motivering mee. "Dan hoef ik niet te werken en kan ik alleen maar bidden." Dat ventje is inmiddels 55 en hij staat aan de vooravond van zijn priesterwijding. Op 14 februari ontvangt diaken Hans Ritzer de last van het priesterschap in de Naardense Besant Hall. Een kinderdroom komt uit, hoewel op een andere manier, dan het Roomse jongetje destijds heeft gedacht.

"Ik wilde missionaris worden. Met dat doel voor ogen trad ik in bij de Witte Paters. Maar er doemden zoveel problemen op. Als ik informeerde naar zin en betekenis van het celibaat dan kreeg ik ten antwoord: dat is een regel van de kerk. Daar moet je je bij neerleggen. Over het hoe en waarom van de pauselijke onfeilbaarheid kreeg ik evenmin een bevredigend antwoord. Ik moest maar veel bidden, maar ik bad de sterren van de hemel zonder antwoord te krijgen op mijn vragen. Op een keer kwam kardinaal Alfrink bij ons. Hij keek mij vriendelijk aan en zei: "Deze kerk is niets voor jou". Deze opmerking kwam als een bevrijding, maar ik vroeg me wel af waar ik dan heen zou moeten. Het antwoord van de kardinaal is mij altijd bijgebleven. "Dat moet je zelf vinden." Het was l965 en ik was 22 jaar. Zeker ik was in de kou gezet, maar daar bleef ik niet bij stilstaan. Ik realiseerde mij dat ik een andere weg moest vinden om mij voor de mensen dienstbaar te maken. Ik ben in de verpleging gegaan en liet de kerk voor wat ze was."

Schoorvoetend rook het Roomse jongetje van weleer aan de reformatorische kerken, maar hij miste daar de spirituele diepgang en kon niet warm lopen voor de bediening van het Woord. Toch bespeurde hij een stemmetje van binnen, dat hem onophoudelijk zijn toekomstige bestemming bleef voorhouden. Hans moest dominee worden. Maar er gebeurde weer iets dat dit ambitieuze voornemen doorkruiste. "Ik lag in het ziekenhuis te Veenendaal, een zeer reformatorische gemeente zoals je weet. Bij mijn ontslag uit het ziekenhuis kwam ik samen met mijn vrouw Ina in de hal en zag daar de dominee staan, gekleed in driedelig pak en tegenover hem een onderdanig boertje met zijn pet in de hand. Opeens siste Ina mij toe: "Jij wordt toch geen dominee, hè? Ik zie mijzelf in geen geval als domineesvrouw."

Mystieke Beleving
Het einde dreigde voor Hans Ritzer's kerkelijke ambities. Zijn kritische vragen liepen stuk op kerkelijke voorschriften. Zij hadden geen boodschap aan de jonge vrijdenker. Totdat hij in 1983 door zijn vrouw Ina in aanraking kwam met de Vrij-Katholieke Kerk. Zij stelde hem voor aan priester Jan Soesbergen. "Op het eerste kerkcongres dat ik meemaakte werd ik gegrepen door de mystieke beleving van de Heilige Mis en het Heilig Lof. Die ervaring herinnerde mij aan mijn tijd in het klooster. Ik had het gevoel thuis te komen.

Van stond af aan voelde ik mij met deze kerk verbonden, hoewel ik niet verhelen wil, dat er ook bedenkingen waren. Ik heb, zoals je weet, een afgeblazen priesterwijding achter de rug. Alles was afgesproken, de datum vastgesteld en achteraf ging het niet door. Dat was een bittere pil. Zo'n ervaring zet je aan het denken. Achteraf kun je natuurlijk vaststellen, dat de tijd nog niet rijp was, maar op dat moment ging ik mezelf vragen stellen.

Bisschop Adriaan wees me erop, dat het leren relativeren ook een les was. Dat heeft me geholpen om de tegenslag te verwerken. Eerst heb ik alles op een rijtje gezet en vervolgens kwam ik tot de slotsom, dat de kerk zelf hier niks aan kon doen. De religie stond erbuiten. Het ging alleen maar om dienen, in welke functie dan ook. Ook als diaken kon ik binnen de kerk functioneren. Dat heb ik zo goed mogelijk gedaan met alle tekorten die ik natuurlijk ook heb. Die tegenslag heeft me rijper gemaakt. Je leert incasseren en kunt vergevingsgezindheid in de praktijk brengen. Tijd is maar betrekkelijk. Je mag je functioneren in de kerk niet van een wijding laten afhangen. Je dient voor de Ene. De afgelopen jaren als diaken heb ik lekker in mijn vel gezeten."

Eindelijk Pijnvrij
Wat veel bijdroeg tot zijn goede gevoel was de uiteindelijke overwinning op een slepende rugpijn, die hem verhinderde als verpleegkundige aan het werk te blijven. Hans kwam in de WAO en deed zijn kerkenwerk zo goed en kwaad als het ging. In die tijd beheerden hij en Ina het kerkelijk depot vanuit Zutphen, inmiddels hun nieuwe woonplaats. Het goede nieuws kwam van een arts, die een aangeboren hernia constateerde en hem middels een operatie daarvan verloste. Na jaren van rugpijn leek Hans Ritzer herboren en wie hem nu ontmoet zal toegeven dat hij jaren jonger lijkt dan destijds.

"Sinds 1995 werk ik in Twente in de thuiszorg en de stervensbegeleiding. Dagelijks zit ik dertien uur lange de weg en bezoek gemiddeld twaalf patiënten per dag. Dat werk is een uitstekende voorbereiding op het priesterschap. Geduld, liefde en inzicht waarmee je je patiënten kunt benaderen heb je ook als priester nodig. Aan de andere kant kun je door het werk in de kerk de patiënten ook wat geestelijke rust geven. Je leert begrip op te brengen voor mensen, die voor het grote afscheid staan.

Eerlijk gezegd voel ik me nu veel rijper voor het priesterschap dan destijds. Dat afblazen van de geplande priesterwijding van toen is achteraf niet voor niets gebeurd. Juist doordat de priesterwijding niet doorging, heb ik het voorzittend meesterschap in de Vrijmetselarij op me genomen. Ook dat heeft mij rijper gemaakt. Ik heb het gevoel, dat ik op spiritueel gebied gegroeid ben. Zoals ze gegaan zijn waren de dingen kennelijk nodig voor mijn groei."